توضیحات:
کتاب گزارشی بر جنگ ارزی سعی کرده ایران را در فضای جنگ ارزی علیه آمریکا فعال نشان دهد، در حالی‌که در طول تاریخ این آمریکا بوده که فعالانه به جنگ ارزی علیه سایر کشورها از جمله ایران دست زده است.
رویکرد این کتاب در بررسی «جنگ ارزی»، نسبت به کشورها و جریان‌های مخالف ایالات‌متحده‌ی آمریکا در جهان، خصوصا جمهوری اسلامی ایران، رویکردی جهت‌دار و مغرضانه است. در مقابل تاکنون ایران در فضای «جنگ ارزی» منفعل بوده و دائم در معرض تهاجمات آمریکا و دلار آن قرار داشته است (که مؤلفه‌های آن را می‌توان در پرونده‌ی جنگ‌های ارزی مشاهده کرد)، اما این کتاب، آمریکا را به‌عنوان طرف مظلوم و خسارت‌دیده‌ی این مخاصمه قلمداد می‌کند و دشمن مهاجم و متخاصم را کشورهای دیگر می‌داند. با این همه، با توجه به ارتباط محتوایی این کتاب با موضوع «جنگ ارزی» و انگشت‌شمار بودن کتاب‌هایی که در این حوزه نوشته شده‌اند، این کتاب در بخش کتاب‌شناسی پرونده‌ی جنگ‌های ارزی قرار داده شده است.
در بخشی از کتاب گزارشی بر جنگ ارزی می‌خوانیم:
اتخاذ سیاست‌های پولی انقباضی روی آوردند و در این راستا نرخ بهره‌ی خود را افزایش دادند. با توجه به این‌که ایالات متحده صاحب بزرگ‌ترین اقتصاد جهان است، تاثیرات تغییر نرخ بهره‌ی آمریکا، بر اقتصاد بین‌المللی کم نیست. در نتیجه افزایش نرخ بهره توسط فدرال رزرو، سرمایه‌های خارجی از مکزیک خارج شده و در جستجوی بازده بیشتر به آمریکا وارد شدند. چنین اتفاقی در گام نخست به کاهش ارزش پزو انجامید. علاوه بر این، آمریکا و کشورهای دیگر خریدهای بین‌المللی نفت و سایر منابع طبیعی خود را نیز کاهش دادند. در اواسط سال ۱۹۸۱ قیمت نفت و در نتیجه درآمدهای صادراتی مکزیک کاهش یافت؛ اما دولت مکزیک همچنان سیاست گرفتن وام‌های بانکی کوتاه‌مدت را ادامه می‌داد. در این بین، مسئولان اقتصادی این کشور به این نتیجه رسیده بودند که انباشت بدهی‌های خارجی مکزیک بیش از ارز خارجی لازم جهت بازپرداخت آن‌ها خواهد بود. لذا، در پاسخ به انتظار کاهش ارزش پزو (از سوی سرمایه‌گذاران خارجی و تخفیف نگرانی‌های آن‌ها و همچنین بهبود کسری تراز پرداخت‌هایشان، ذخایر ارز خارجی شروع به کاهش کرد.
طی سال‌های باقی مانده دهه ۱۹۸۰، شماری از کشورهای آمریکای لاتین (نظیر برزیل و آرژانتین) نیز قادر به بازپرداخت وام‌های خارجی خود نبودند. دولت‌های کشورهای به اصطلاح توسعه یافته‌ای مانند آمریکا از نکول برخی کشورهای بدهکار که می‌توانست موجب ورشکستگی بانک‌های بزرگ اروپایی و آمریکایی شود، احساس نگرانی کردند. برای جلوگیری از بروز فاجعه، «صندوق بین‌المللی پول» و «بانک جهانی» به صورت مشترک طرح‌هایی را با هدف تعدیل ساختار اقتصادی کشورهای مورد نظر در قالب بسته‌های حمایتی تدوین کردند. مکزیک از اجبار طلب‌کاران خارجی برای تعقیب سیاست‌های تضعیف‌کننده اقتصاد خود به شدت ناراحت بود؛ اما به دلیل نیاز به پول خارجی که در قالب وام‌های جدید تأمین می‌شد، مجبور بود که با بسته‌های تعدیلی موافقت کند