مسئله و دغدغه این تحقیق؛ «پیش بینی» رفتار انتخاباتی مردم ایران است. اصولا بررسی رفتار انتخاباتی رای دهندگان کاری بسیار دشوار می باشد، چراکه متغیرهای مستقل بسیاری در حوزه های مختلفی مثل علم سیاست، جامعه شناسی و جامعه شناسی سیاسی، روانشناسی و روانشناسی اجتماعی در جهت دهی به رفتارهای انتخاباتی مردم موثر هستند. تقاطع مجموعه ای از شرایط در زمان و مکان- و نه تاثیرات مجزا و مستقل این شرایط- است که تغییرات کلان یا تصمیمات کلان را می سازند. تحقیق حاضر در نظر دارد با استفاده از رهیافت کلان نظری «رئالیسم انتقادی» و روش «جبر منطقی(بول)» و با کاربرد روش مقایسه ای کیفی (qca)، الگویی تحلیلی را بوجود بیاورد که بتواند همزمان رهیافتهای کیفی و کمی را به کار ببندد، تعداد متغیرهای زیاد و با ماهیت های متفاوت را تحلیل نماید، همزمان قابلیت استفاده از نرم افزارهای کامپیوتری ریاضیات منطقی برای تحلیل و نرم افزارهای آماری کمی برای سنجش نظریه ها را داشته باشد و نهایتا بتواند از همه این قطعات مجزا استفاده کرده و سیستمی اجرایی و عملیاتی برای پیش بینی نتایج انتخابات را بوجود بیاورد. فرضیه این تحقیق این است که با بررسی عمیق و کیفی یک فرد رای دهنده و مقایسه استقرایی ویژگی های روانی، سبک زندگی و گفتمانی وی با کسانی که در دوره های قبلی انتخابات(1388-1376) مشابه یا متفاوت با وی رای داده اند، می توان به «فرمول هایی» رسید که جهت رای دهی آن رای دهنده را «تبیین» نموده و با تعمیم کمی این فرمول ها به کل جمعیت کشور، انتخابات بعدی را پیش بینی نمود. در این تحقیق؛ این روش در مورد انتخابات سال 1392 ریاست جمهوری اسلامی ایران مورد آزمایش قرار گرفت و علیرغم محدودیتهای فراوان، توانست در محدوده خطای تعیین شده آراء اصلاح طلبان، اصولگرایان و آراء خاموش را پیش بینی نماید. مهمتر از آن اینکه با توجه به اینکه تا چند روز مانده به روز انتخابات، نظرسنجی ها از 60 درصد رای دهندگان تصمیم نگرفته گزارش می دادند، توانست جهت رای دهی 59 درصد از این دسته افراد را پیش بینی نماید.