۱-۱ روان شناسی شناختی

روان شناسی شناختی روانشناسی بررسی فرایندهای ذهنی معرفی شده است (گروم، ۲۰۱۴) و به صورت دقیق تر روانشناسی شناختی، شاخه ای از روانشناسی است که به بررسی علمی فرایندهای ذهنی از قبیل توجه، تمرکز، ادراک، حافظه ،بازشناسی، تصویر ساری ذهنی، هوش مصنوعی، آفرینندگی، حل مسئله، تصمیم گیری، تفکر و زبان می پردازد. موضوعاتی از این قبیل که انسان چگونه به درک ،تشخیص و حل مسئله می پردازد ذهن چگونه اطلاعات دریافتی از حواس گوناگون را درک می کند با اینکه حافظه انسان چگونه عمل می کند و چه ساختاری دارد؛ از عمده مسائل قابل توجه دانشمندان این رشته است که با استفاده از روش پژوهش علمی و بررسی موارد قابل مشاهده دنبال می شود .تمرکز اصلی روانشناسی شناختی بر بررسی شناخت است. هرچند راجع به افسام شناخت، اختلاف نظرهایی وجود دارد و برخی پژوهشگران (مثل آیزیک و کین، ۲۰۱۰) شناخت را به در حوزه شناخت پایه و شناخت عالی (تفکر) تقسیم می کنند (زارع و عبداله زاده، ۱۳۹۱) ليكن به نحوه پردازش اطلاعات و دستکا ری شدن اطلاعات در جریان به یاد آوردن، تفکر و دانستن، شناخت گویند. (سانتراک ،۱۳۸۳).

۱-۲ تاریخچه روان شناسی شناختی

روانشناسی شناختی همانند سایر گرایش های روان شناسی، یک شبه ظهور نکرده است. در نوشته های فیلسوفان بونانی نظیر افلاطون و ارسطو به فرایندهای شناختی اشاره شده است. هرچند تفکر در مورد فرایندهای ذهنی از دیر باز وجود داشته است و نمی توان زمان دقیقی برای ظهور آن تعیین کرد ولی با پایه گذاری در مکتب ساختارگرایی و کار کردگرایی، که به مطالعه ذهن می پرداختند، اولین جرقه های شکل گیری روانشناسی شناختی زده شد. از زمان تأسیس روان شناسی به عنوان یک علم توسط ويلهم وونت درسال ۹۷۸۱ و در واقع تأسيس مكتب ساختارگرایی توسط وی و توسعه آن توسط ادرارد تیچنر، بر مطالعه دهن و هوشیاری تأکید شد. رونت و نیچر به دلیل تأكيد بر فرایندهای ذهنی، جزء اولین پیشروان روان شناسی شناختی محسوب میشوند .ساخت گرایان با استفاده از روش درون نگری تلاش می کردند. ساختار ذهن و ادراکات آن را با تجزیه به اجزای تشکیل دهنده آن بررسی کنند و کارکردگرابان اعتقاد داشتند روان شناسان باید بر فرایند اندیشه تمرکز کنند نه بر محتوا و ساختار ذهن. هرچند هر دو مکتب با مفهوم هوشیاری سروکار داشتند ولی ساخت گرایان، عناصر هوشیاری و کارکردگرایان. کار کردهای آن را مطالعه می کردند.