مبانی نظری و پیشینه تحقیق درباره مقاومت آنتی بیوتیکی استافیلوکوکوس اورئوس

مقدمه

استافیلوکوک تنها جنس در خانواده میکروکوکاسیه می باشد که اهمیت پزشکی دارد. استافیلوکوک ها، کوکسی های گرم مثبت و بی هوازی اختیاری هستند که با آرایش خوشه انگوری رشد می کنند. نام استافیلوکوک از ریشه یونانی استافیل(به معنای یک خوشه انگور) و کوکوس(به معنای یک دانه یا حبه) گرفته شده است. برای اولین بار این واژه در توصیف ارگانیسم هایی استفاده شده که در ترشحات چرکی زخم های جراحی وجود داشته اند. 

استافیلوکوک ها در همه جا یافت می شوند. آنها رایج ترین ارگانیسم ها در پزشکی هستند. علی رغم عرضه عوامل ضد میکروبی و بهبودی بهداشت( که نقش موثری در کاهش شیوع و مرگ و میر بیماری های استافیلوکوکی در قرن بیستم داشته است) هنوز استافیلوکوک ها به عنوان بیماری زاهای مهم بیمارستانی باقی مانده اند. آنها مسئول بیش از 80% از بیماری های چرکی می باشند که در بالین بیمار یافت می شوند و بعد از اشرشیا کلی، دومین علت عفونت های بیماران بستری در بیمارستان را به خود اختصاص می دهند.

جایگاه طبیعی اولیه استافیلوکوک ها، سطح بدن پستانداران می باشد که در آن ارگانیسم ها به تعداد زیادی یافت می شوند.  در تطابق با زندگی انگلی، استافیلوکوک ها با استعداد ترین و موفق ترین باکتری های بیماری زا هستند. 

اگر سد دفاعی بدن میزبان به علت جراحت و یا جراحی، آسیب ببیند و ارگانیسم ها در بافت زمینه ای نفوذ کنند قدرت تهاجمی نهفته آنها آشکار خواهد شد. از هنگامی که جریان خون مورد تهاجم قرار می گیرد استافیلوکوک ها می توانند اندوکاردیت حاد و ضایعات متاستیک منتشر را ایجاد کنند. 

فاکتور عمده ای که موجب شده است تا اینکه علی رغم عرضه بسیاری از آنتی بیوتیک های ضد استافیلوکوکی (در مدت 40 سال گذشته) باز هم ارگانیسم ها بقای خود را حفظ کنند این ویژگی مربوط به توانایی آنها در مقاوم شدن در برابر عوامل ضد میکروبی است.

سوش های مقاوم در برابر پنی سیلین(و مشتقات آن) و همراهی این سوش ها با درگیری های اپیدمیک عفونت های شدید بیمارستانی، بیشترین توجه را به خود جلب کرده است از میان 20 گونه استافیلوکوک، فقط 3 گونه از آنها : استافیلوکوک اورئوس، استافیلوکوک اپیدرمیس و استافیلوکوک ساپروفیتیکوس اهمیت بالینی دارند. 

سوش های جوان برخی از استافیلوکوک ها پیگمان زرد را تولید می کنند. این ارگانیسم ها تحت عنوان استافیلوکوک اورئوس نامیده شدند تا از سوش های با قدرت بیماری زایی کمتر(استافیلوکوک های تولید کننده کلونی سفید) متمایز شوند. تولید پیگمان ویژگی متغیری در استافیلوکوک ها است و ارتباط آن با بیماری زایی قطعی نیست. 

امروزه توانایی تولید کواگولاز جایگزین نوع پیگمان در کلونی ها شده است. توانایی تولید کواگولاز مفید ترین معیار تشخیص برای استافیلوکوک اورئوس می باشد.اگر چه که استافیلوکوک اورئوس مهمترین بیماری زا برای انسان می باشد، استافیلوکوک های کواگولاز- منفی نیز از عوامل بیماری زا در عفونت های بیمارستانی هستند (10 , 8 ).

استافیلوکوکوس اورئوس یکی از پاتوژن های مهم و دومین عامل شایع در عفونت های بیمارستانی می باشد که مسئول عفونت های سطحی پوست تا بسیاری از عفونت های جدی نظیر سپتی سمی ، اندوکاردیت و استئومیلیت در افراد بستری در بیمارستان ها و از عوامل شایع مرگ و میر در بیماران تحت همودیالیز می باشد(7 , 8 , 10 ).