بررسی نقش نظام سياسی بر توسعه اقتصادی ايران پس از انقلاب اسلامی

پیشگفتار

مقدمه و کلیات

بخش نخست: مبانی نظری بحث

 فصل اول: نظام سیاسی و اجزای آن

1-    نظام و کارکردگرایی

2-    نظام سیاسی

3-    ساختار سیاسی

4-    فرهنگ سیاسی

5-    کار ویژه­های/ نظام سیاسی

منابع فصل اول

فصل دوم: مفهوم رشد و توسعه اقصادی

1-    ارتباط رشد و توسعه اقتصادی

2-    ارتباط بخش خصوصی با رشد اقتصادی

3-    نگاهی اجمالی به الگوهای مهم توسعه اقتصادی

منابع فصل دوم

فصل سوم: نظام سیاسی و روند توسعه اقتصادی

1-    ارتباط عملکرد نظام سیاسی با توسعه اقتصادی

2-    نقش مثبت یا منفی نظام سیاسی در روند توسعه اقتصادی

منابع فصل سوم

فصل چهارم: پیشینه تاریخ ایران و اروپا

1-    وضعیت نظام سیاسی، اقتصادی اروپا و نحوه شکل­گیری آن

2-    بررسی تطبیقی وضعیت نظام سیاسی و اقتصادی ایران با اروپا

منابع فصل چهارم

بخش دوم: نظام سیاسی و توسعه اقتصادی بعد از انقلاب اسلامی

فصل اول: چشم­انداز تاریخی

1-    دولت و اقتصاد قبل از نقلاب

2-    عامل اقتصاد در پیروزی انقلاب

منابع فصل اول

فصل دوم: شکل­گیری نظام سیاسی و اقتصادی

1-    نظام سیاسی و قانون اساسی

2-    مفهوم اقتصاد اسلامی و توسعه

منابع فصل دوم

 فصل سوم: عملکرد نظام سیاسی در بُعد توسعه اقتصادی

1-    انتخاب برنامه­های اقتصادی

2-    اجرای برنامه­های اقتصادی

منابع فصل سوم

 فصل چهارم: ارزیابی چند معیار در روند توسعه اقتصادی

1-    تقویت قانون و نظم

2-    آزادی مطبوعات

3-    امنیت و ثبات سرمایه­گذاری

4-    مشارکت عمومی و عزم ملی

 نتیجه­

کتاب­نامه

فصل اول: نظام سياسي و اجزاي تشكيل دهنده­ي آن

1-   نظام و كاركرد­گرايي

هنگامي با دقت به محيط اطراف خود نظر كنيد دستگاههاي با اجزاي معين، هماهنگ و منظمي ملاحظه خواهيد كرد كه كاركرد آنها به خاطر رسيدن به يك هدف كلي مي­باشد. در صورتي كه در يكي از اجزاي اختلال يا نارسايي ايجاد شود هدف كلي آن سيستم مختل مي­شود. و نظام مهندسي آن به هم مي­خورد. هم مانند بدن انسان كه قلب، مغز و ديگر اعضا تشكيل شده است و با كاركردي هم­آهنگ تعادل زيستي را حفظ مي­نمايد.

با آغاز قرن 19 ميلادي دانشمندان به اكتشاف بزرگي در علوم طبيعي دست يافتند و با اختراع ساعت، هواپيما و ... اين نظام مهندسي را كه در طبيعت موجود بود به كار گرفتند. اما با گسترش علم اثباتي در حوزه علوم اجتماعي كه تحت پوشش جامعه­شناسي سياسي شكل كاملا جديدي به خود گرفت علوم طبيعي را براي شناخت دولت بكار گرفت و علماي بزرگ و علاقمند علوم اجتماعي در قرن 19 را واداشت تا تجربه در علوم طبيعي را به علوم انساني تعميم دهند.

به همين دليل كاركردگرايان معتقدند كه هر پديده اجتماعي داراي يك كليت است كه اين كليت از اجزاي خاص خود تشكيل شده است. علم مي­تواند پيوستگي رابطه اين اجزا را شناسايي نمايد و هدف كلي يك سيستم را بهتر مورد ارزيابي قرار دهد. عناصر تشكيل دهنده اين ساخت­هاي اجتماعي به گونه­اي است كه ميل به ثبات دارد. سپس واحدهاي كوچكتر نيز داراي سازمان و به صورت نظامي به هم پيوسته عمل مي­نمايند كه نقش هر كدام و ميزان مشاركت آنها در حفظ الگو و هدف نهايي سيستم مورد اهميت است. از كساني كه طرفدار اين نظريه و يا به عبارتي از بانيان اين انديشه بود «تالكوت پارسونز» است. وي از تعادل در نظام و سيستم صحبت به ميان آورد و بيان داشت كه نظام­هاي اجتماعي به طور كلي نوعي گرايش به يكپارچگي و هماهنگي و سازواري با محيط دارند كه همين موضوع باعث خواهد شد تا آن نظام يا سيستم پابرجا باقي بماند و متعادل باشد.²

مي­توان گفت نظريه كاركردگرايي از علوم مكانيكي گرفته شده و جامعه را مجموعه ابزارگونه فرض مي­كند و از روابط بين نظام اجتماعي و نظام سياسي  سخن به ميان مي­آورد.